Συγκεκριμένο τίποτα,
αφηρημένο κάτι,
σαν ενα φως στον ουρανό,
σαν της αυγής το μάτι.
Μεγενθυμένο ελάχιστο,
συρρικνωμένο σύμπαν,
τα παραμύθια της γιαγιάς
οι φίλοι μου τα είπαν.
Θα μεταλλάξω τη στιγμή
και θα την κάνω χρόνο,
με λάβα απ’ την Ανταρκτική
τον ήλιο θα παγώσω.
Τα λερωμένα τ’ άπλυτα,
τα παραπεταμένα
θα τα `χω τώρα καθαρά
και τακτοποιημένα.
Σε διαιρώ, σε αφαιρώ,
σε πολλαπλασιάζω,
τη μια μου δίνεις εντολές,
την άλλη σε διατάζω.
Δυστυχισμένη λευτεριά,
σκλαβιά ευτυχισμένη,
σα μελωδία παιδική
που `ναι χιλιοπαιγμένη.