Κύματα αφρισμένα και θολός ορίζοντας
μέτρα μεθυσμένα τα περνάω βρίζοντας,
μέσα στο μυαλό μου σαν καθρέπτης ράγισες
ήσουν είδωλό μου που συντρίμμια μ’ άφησες.
Πλάι σου ναυάγησα
κι ένα θα σου πω,
πως πολύ σ’ αγάπησα,
μα δεν σ' αγαπώ.
Ήσουνα απάτη και με ταλαιπώρησες
σου έδειξα αγάπη μα αδιαφόρησες,
η υπομονή μου πλέον εξαντλήθηκε
ήσουν η ζωή μου που με απαρνήθηκε.
Πλάι σου ναυάγησα
κι ένα θα σου πω,
πως πολύ σ’ αγάπησα,
μα δεν σ' αγαπώ.