Αυτά που σήμερα φαντάζουν μακρινά
αύριο θα ‘ναι στα χείλη ιστορία
κι όσα υπόσχονταν μονάχα στα χαρτιά
ίσως στην πόρτα μας να φέρουν ευτυχία.
Όσο τα πόδια μας κρατάνε
όσο η φλόγα σιγοκαίει
όσο τα μάτια μας γελάνε
όσο το μέσα μας δεν κλαίει.
Δως μου το χέρι σου και ψάξε το δικό μου
μόνος δεν μπόρεσα ποτέ μου να ξεφύγω
οι άγριες μέρες χαλάσαν το μυαλό μου
χόρτασα όνειρα πεθαίνω λίγο-λίγο
όλα ήταν ψέμα
νόμιζα ο κόσμος φτιάχτηκε για μένα.
Καμιά φορά του παραδείσου τα κλειδιά
τρίζουν στην τσέπη μας μα ψάχνουμε αντικλείδια
κελαηδήσαμε σε ελεύθερα κλουβιά
διαμάντια ψάξαμε κρεμάσαμε σκουπίδια.
Κι όμως ακόμα τα πόδια μας κρατάνε
μέσα στα μάτια μας η φλόγα σιγοκαίει
όσο είναι δίπλα μας οι φίλοι και γελάνε
όσο το μέσα μας ποτέ δεν καταρρέει.