Πού να σε κρύψω φτωχή μου ψυχή
πού νά `βρω ένα χέρι ζεστό να πιαστώ
Γέμισε κλάμα η ακρογιαλιά
μοιάζει θαρρείς τ’ όνειρό μου με πουλιά
που τους πήρ’ ο βοριάς την φωλιά
και τα τρομάζει η βουή του δρόμου
Νύσταξε ο ήλιος, πλαγιάζει νωρίς
έγιν’ ο ίσκιος πικρός και βαρύς
κι η ψυχή ξαγρυπνά μοναχή
στη βροχή
Μάζεψε λύπη σπασμένη καρδιά
είν’ η χαρά περιστέρι
σαν παιδί που πηδά στ’ αψηλό το κλαδί
και δε σ’ απλώνει ποτέ το χέρι
Dieser text wurde 334 mal gelesen.