Σ’ ένα μακρινό ακρογιάλι
Μόνα, Μόνα,
μακριά γερμένος πάλι,
Μόνα, νοσταλγικά.
Κλαίω την παλιά μου αγάπη
Μόνα, Μόνα,
μια φωνή μου λέει κάτι
πως θα σβήσω γιατί πονώ.
Πως πονώ και θρηνώ
έρημος, μονάχος δίχως συντροφιά
Σ’ ένα μακρινό ακρογιάλι
Μόνα, Μόνα
θέλω τη θέρμη σου αγκάλη
κι ας πεθάνω για μια βραδιά.
Γλυκό νανουρητό
ο έρωτας μας και γελώ.
Γελώ με τις καρδιές
που αγαπούν και όλο πονούν.
Γελώ με τις καρδιές
που σαν γεράσουν δεν αγαπούν.