Δυο μέρες μες τη θάλασσα, τρεις νύχτες μες το κύμα
γύρω της σώματα άψυχα και πουθενά στεριά,
πίσω της ότι αγάπησε μπροστά όσα φοβάται
και μέσα της μια αγιάτρευτη πληγή η προσφυγιά.
Σε μέρος έφτασε άγνωστο μακριά απ’ το σπιτικό της
δεν έμαθε τι απέγιναν ο Αργύρης κι η Ζωή,
μα κάθε βράδυ που έκανε πριν πέσει το σταυρό της
θυμότανε τον τόπο της που δε θα ξαναδεί.
Με το μαύρο σάλι της το σφιχτό τσεμπέρι
την παράξενη ποδιά δώρο της Φατόζ,
τραγουδώντας πότιζε το βασιλικό της
η γιαγιά Χαρίκλεια από τ’ Ατζανόζ.
Κι όταν μόνη έμενε στη μικρή αυλή της
τ’ όμορφο τραγούδι της γίνονταν λυγμός,
αφού δε κατάφερε μια ζωή να σβήσει
τα σημάδια που άφησε ο ξεριζωμός.