We zijn allemaal wel eens in Parijs geweest.
Iedereen gaat naar Parijs.
Je hebt ze, die gaan elk jaar naar Parijs.
Naar hetzelfde hotelletje, dat heeft wat. Om de hoek zit 'jullie'
bakkertje
en die kent je: "Ah, monsieur et madame Ollande!"
En dan weer even naar het Louvre, om te kijken hoe het met Mona is en
op de Pont Neuf praten met echte kunstenaars!
En weer lachen om die anekdote van de buren, die niet snapten waarom
het de 'Pont d'art' wordt genoemd, want er werd helemaal niet gedart!
We zijn allemaal wel eens in Parijs geweest.
Het is daar geweldig.
Dus stikt het hier van de croissanterietjes.
Franse kitch: in een hoekje van de zaak een paar van die
kunststof-imitatie-gietijzeren tafeltjes met zo'n
spaanplaat-imitatiemarmer-blad,
waarvan dat, voor deze in Griekenland gehouwen steensoort zo kenmerkende,
spatadermotief door een enthousiaste hobbyist met Parkinson dusdanig
subtiel
is aangebracht dat het op een afstand niet van plakplastic valt te
onderscheiden.
Of andersom.
Met die namen...
Opdat de snob denkt:
Wat leuk, 'Paris' - daar ben ik geweest!
Of: 'Notre Dame' - die heb ik gezien!
Of: 'Soixante neuf' - dat heb ik gegeten!