Τα όνειρά μου άστεγα
στης πόλης τα υπόστεγα
κι εσύ καημός που καίει.
Το πάθος μου το μόνιμο
να ντύνω με ψευδώνυμο
τραγούδι να σου λέει.
Και το φεγγάρι να φορά
τα ρούχα του τα γιορτινά
σ’ ένα χορό που αφορά
μόνο ερωτευμένους.
Κι εγώ μονάχος στη σιωπή
ποτήρι ψάχνω για ευχή
μήπως και γίνει μια αρχή
για όλους τους χαμένους.
Τσιγάρα πέντε κάπνισα,
στον πόνο μου γονάτισα
ν’ ακούσω τη φωνή σου.
Και μέτρησα στα δάχτυλα
τα όχι που ξανάστειλα
στη λέξη "παραιτήσου".