Τώρα που οι δρόμοι τους κλείνουν
τα χρώματα σβήνουν
τα μάτια γερνούν
τώρα που όλα αλλάζουν
μέσα από στάχτες φιλιά και καπνούς
πουτάνα η πόλη κι ο μπάτσος προστάτης
νοσταλγοί ενός άλλου καιρού
Ίσως αυτό που σωπαίνει
στα δόντια του κρύβει μια ουράνια κραυγή
θλιμμένο αστεράκι πάνω απ’ τις στέγες
που χρόνια εξόριστο ζει
Μα φοβάμαι, φοβάμαι, φοβάμαι
πως και πάλι μαζί του δε θα ’ναι κανείς
μοναχά ο έρωτάς του
γυμνός θεατής
θ’ απλώνει τα χέρια σαν επαίτης θεός
θνητός στο απόλυτο φως
Τώρα που όλα θυμίζουν
έναν άγριο Δεκέμβρη
μια κρυμμένη πληγή
τώρα που υψώνεται η φλόγα
μπροστά στην αυλή τους κι ανάβει η γιορτή
αυτόχειρες μοιάζουν στα γκρίζα όνειρά τους
μικροί, φοβισμένοι, δειλοί
Ίσως αυτό που σωπαίνει
στα δόντια του κρύβει μια ουράνια κραυγή
θλιμμένο αστεράκι πάνω απ’ τις στέγες
που χρόνια εξόριστο ζει