Πώς να ξεχάσω αυτά τα μάτια
που μοιάζουν με τη θάλασσα,
χίλια με κάνανε κομμάτια
και τη ζωή μου χάλασα.
Πώς να ξεχάσω αυτά τα χέρια
να απλώνουνε στον ουρανό,
τα δροσερά τα καλοκαίρια
που όλα τα κόβαμε στα δυο.
Αχ, να `σουν αλήθεια και η αγάπη να μην ήταν ψέμα,
ο φόβος συνήθεια που παίζεις και νικάς.
Γλυκιά μου συνήθεια σαν όπιο γλιστράς στο αίμα
χρυσά παραμύθια μου τάζεις μα ξεχνάς.
Φύσηξε ένας αέρας, νέα ζωή μου χάρισε,
μπήκα σ’ ένα καράβι και τ’ όνειρο σαλπάρισε.
Γύρω μου καταιγίδα έβαψε μαύρο το νερό,
είπα μακριά θα φύγω, θα πάω κόντρα στον καιρό.