Φίλε βάλε στο ποτήρι το πιοτό της λησμονιάς,
να το πιω για το χατίρι της δικής της απονιάς.
Δώσ’ μου να πιω, δώσ’ μου κι άλλο, δώσ’ μου κι άλλο,
να ζαλιστώ κι απ’ τη σκέψη να τη βγάλω.
Απ’ τα μάτια μου το δάκρυ θα νερώσει το πιοτό,
χρόνια μου `δινε φαρμάκι, κι όμως το `πινα κι αυτό.
Δώσ’ μου να πιω, δώσ’ μου κι άλλο, δώσ’ μου κι άλλο,
να ζαλιστώ κι απ’ τη σκέψη να τη βγάλω.