Είναι φωτιές που δεν καίνε
μάτια ποτέ που δεν κλαίνε,
σπίθες που φλόγες δεν βγάζουν,
ψευτιές μ’ αλήθειες που μοιάζουν.
Είναι φωτιές που δεν καίνε
μάτια ποτέ που δεν κλαίνε,
είναι καρδιές που πονάνε
κι αντί να κλαίνε, γελάνε.
Δε βρίσκεις άκρη, δεν βρίσκεις άκρη
ούτε στο γέλιο ούτε στο δάκρυ,
δε βρίσκεις άκρη, δεν βρίσκεις άκρη
ο κόσμος όλος φρενοκομείο,
ως και το δράμα φαίνεται αστείο.
Είναι φωτιές που δεν καίνε
μάτια ποτέ που δεν κλαίνε,
είναι καρδιές που πονάνε,
ψευτιές μ’ αλήθειες που μοιάζουν.
Είναι φωτιές που δεν καίνε
μάτια ποτέ που δεν κλαίνε,
σπίθες που φλόγες δεν βγάζουν,
είναι καρδιές που πονάνε
κι αντί να κλαίνε, γελάνε.
Η νύχτα τελειώνει, η νύχτα τελειώνει
και να που είναι η ώρα και ξημερώνει,
η νύχτα τελειώνει, η νύχτα τελειώνει.
Άλλα πιστεύεις και άλλα κάνεις,
θέλεις να ζήσεις μα θα πεθάνεις.
Είναι φωτιές που δεν καίνε
μάτια ποτέ που δεν κλαίνε,
είναι καρδιές που πονάνε
σπίθες που φλόγες δεν βγάζουν,
κι αντί να κλαίνε, γελάνε.
Είναι φωτιές που δεν καίνε
μάτια ποτέ που δεν κλαίνε,
είναι καρδιές που πονάνε,
ψευτιές μ’ αλήθειες που μοιάζουν.
Δε βρίσκεις άκρη, δεν βρίσκεις άκρη
ούτε στο γέλιο ούτε στο δάκρυ,
δε βρίσκεις άκρη, δεν βρίσκεις άκρη
ο κόσμος όλος φρενοκομείο,
ως και το δράμα φαίνεται αστείο.
Ο κόσμος όλος φρενοκομείο.