Μες τον καθρέφτη βλέπω το χρόνο να προσπερνά,
μια με χαρά και μια με πόνο, συνυφασμένος
και με γερνά.
Στο μισοσκόταδο μια σπίθα καίει και με κεντρίζει,
κοντά να πάω, να δω τι φταίει, τι είναι αυτό
που με ορίζει.
Μες την καρδιά μου αίσθημα Μαύρο με κυριεύει,
χρόνια πασχίζω τον δρόμο να βρω, που διαρκώς
και συντομεύει.
Σ’ αυτή τη ζήση, πρόσωπα τόσα έχω αγαπήσει,
μ’ άλλα ματώσει, μ’ άλλα γελάσει, μ’ άλλα πονέσει,
γι’ άλλα δακρύσει.
Μα στο μυαλό μου, όλα φαντάζουν συνταιριασμένα,
δύσκολο παζλ, που τελευταίο κομμάτι έχει
μόνο εσένα.