Πανσέληνος η θλίψη μου, τον κόσμο αυτό διαβαίνει
κι όποιος την νύχτα περπατά, ψηλά κοιτάζει κι αγαπά,
αυτός πονά και μοναχά αυτός καταλαβαίνει.
Πανσέληνος κι ο λογισμός αγκομαχεί εντός μου,
κουράστηκε να αναζητά, να τρέχει γύρω να ρωτά,
αγάπη να 'βρει κι ανθρωπιά , στις ερημιές του κόσμου.
Πανσέληνος η αγάπη μου, του έρωτα τις στράτες,
διαβαίνει κι αφουγκράζεται, για χίλιες έννοιες νοιάζεται
και στέκει κι εξομολογεί ξανθές και μαυρομάτες.
Πανσέληνος ο πόθος μου θεριεύει αλλοπαρμένος,
μες τον μανδύα της νυχτιάς, στα όρια της αποκοτιάς,
στέκει στις στέγες τις παλιές κι ουρλιάζει αγριεμένος.
Πανσέληνος το σώμα μου φωτίζει, αναθαρρεύω,
λουλουδιασμένη η αγκαλιά , γελά και δένεται η καρδιά,
στα νήματα του φεγγαριού στον ουρανό ν’ ανέβω.