Ήτανε κι αυτή η νύχτα φεγγαρόφωτη
και η καρδία μου μουδιασμένη από θύμησες.
Τα παράθυρα κλειστά στη γειτονιά σου
και τηλέφωνο που πήρα δε μου μίλησες.
Ένα δροσερό αεράκι έφερνε αρώματα, (ρεφρέν)
Από κήπο μυστικό λεμονιές και κρίνα.
Μόνη μου σ’ αναζητούσα άγρια ξημερώματα,
ανοιχτό ραδιόφωνο και άκουγα Μελίνα.
Ήταν ο έρωτας αγκάθι πόσο πόναγα,
σ’ ήθελα εδώ μαζί μου εκείνη τη στιγμή,
δεν σε είχα και στο δρόμο που προχώραγα,
το ένοιωθα η αγάπη είναι πίκρες και καημοί.
Ξαναγέμισα και πάλι το ποτήρι μου,
ο καπνός απ’ το τσιγάρο, έφτιαχνε παλάτια,
ήθελα να βλέπουν μόνο για χατίρι μου,
κάθε ομορφιά του κόσμου τα δικά σου μάτια.