Από σένα ό,τι θυμάμαι είναι ένας καφές πικρός
σε σπασμένο φλιτζανάκι να τον πίνω μοναχός
κι η γουλιά η τελευταία να `ναι ακόμα πιο πικρή,
απ’ τα λόγια που μου είπε η καρδιά σου η σκληρή.
Κόμπος είσαι στο λαιμό μου το πρωί σαν σηκωθώ,
πριν την κάτω βόλτα πάρω, τον καφέ και το τσιγάρο
θα τα κόψω να σωθώ,
πριν την κάτω βόλτα πάρω, τον καφέ και το τσιγάρο
θα τα κόψω να σωθώ.
Από σένα ό,τι θυμάμαι, τσιγαράκι σέρτικο
και πουκάμισο βρεγμένο από δάκρυ ψεύτικο,
πάνω που έλεγα, μαζί σου τη ζωή πως θα χαρώ,
μ’ απονιά να με πετάξεις σαν το αποτσίγαρο.
Κόμπος είσαι στο λαιμό μου το πρωί σαν σηκωθώ,
πριν την κάτω βόλτα πάρω, τον καφέ και το τσιγάρο
θα τα κόψω να σωθώ,
πριν την κάτω βόλτα πάρω, τον καφέ και το τσιγάρο
θα τα κόψω να σωθώ.