Σκέπασα όλο μου το δέρμα με σκοτάδι
για να περάσω απαρατήρητος σαν μπω
μέσα στης λίμνης να γλιστρήσω το βαθύ πηγάδι
κι από του χρόνου τη φωτιά να κολυμπήσω και να βγω
Πέρασαν χρόνια μες τις άδεις μου μέρες
Σαν σε γυάλινες σφαίρες παιχνιδίζοντας αιώνια
Την καρδιά μου τυλίγω ’
τα πανιά μου ανοίγω
με κρατώ και σε σφίγγω
στο βυθό η κάθε αρχή
Με μελωδίες που ο ήλιος δε σκεπάζει
και με το άρωμα του άδειου ουρανού
θα αναταράξω αυτές τις ήσυχες φωνούλες
που με ζαλίζουν όταν πρέπει να τις βγάλω απ’ το νου
Λένε πως υπήρξανε στιγμές που δεν υπάρχουν
πως πέσαν στου άδικου Καιάδα το κενό
Κι έτσι όλα αυτά που χάνονται πόσο μου μοιάζουν
και πόσο δίκαια μου ανήκει ό,τι θέλω να μισώ