Ένα ούζο δυο ελιές
τρεις απανωτές γουλιές
το χείλη σου να ιδρώσει
του γειτόνου τη φωνή
την αφήκαμε ορφανή
σαν κρεμασμένο κρόσι
βράδιασε στη γειτονιά
το φεγγάρι θυμωνιά
τα στάχια του χρυσάφι
είναι οι θύμησες θολές
την αλήθεια δεν τη λες
πήγε η ζωή σου στράφι
τώρα κι αν μετάνιωσες
κλείσαν όλες οι πασιές
για να βγεις στο σεργιάνι
ποιος θα πει ανύποτα
πουθενά και τίποτα
κι ο κόσμος πυροφάνι
ότι και να γύρεψες
ήταν οι σοδειές λειψές
και τρύπιο ήταν τ’ αμπάρι
ντόρτια δυο και τρεις φορές
είχες μοίρες άμοιρες
δε σ’ ήθελε το ζάρι.