Μισώ τις ώρες που μου λείπεις
και δεν ακούω τη φωνή σου
κι εγώ με χρώματα της λύπης
να ζωγραφίζω τη μορφή σου.
Τρελός αέρας η αγάπη
που παρασέρνει το μυαλό μου.
Δε με χωράει το κρεβάτι,
φοβάμαι και τον εαυτό μου.
Μη με βασανίζεις άλλο,
μη με βασανίζεις.
Μες στη μοναξιά της νύχτας
μη με χαραμίζεις.
Θέλω να ’μαι στο κορμί σου
ρούχο κολλημένο
και στα δυο σου χείλη
σαν τσιγάρο αναμμένο.
Μη με βασανίζεις άλλο,
μη με βασανίζεις.
Με ανάσες της ψυχής σου
θέλω να μ’ αγγίζεις.
Μισώ τις ώρες που μου λείπεις
και δεν μπορώ να ηρεμήσω,
να μπω στη θύελλα της θλίψης
και το κενό να συνηθίσω.
Παντού τα ίχνη τα δικά σου,
κανένας άλλος δεν τα σβήνει.
Και πάλι απόψε η σκιά σου
κλοιός για μένα έχει γίνει.
Μη με βασανίζεις άλλο,
μη με βασανίζεις.
Μες στη μοναξιά της νύχτας
μη με χαραμίζεις.
Θέλω να ’μαι στο κορμί σου
ρούχο κολλημένο
και στα δυο σου χείλη
σαν τσιγάρο αναμμένο.
Μη με βασανίζεις άλλο,
μη με βασανίζεις.
Με ανάσες της ψυχής σου
θέλω να μ’ αγγίζεις.