Παράξενα της μοίρας τα παιχνίδια,
παράξενη του κόσμου η τροχιά,
το ψέμα, τώρα, έγινε αλήθεια
και το φιλί, φαρμάκι σαν οχιά.
Κι εγώ που σ’ αγαπώ, δεν ξέρω τι να κάνω,
τι λόγια να βρω να σου πω,
κι εγώ που σ’ αγαπώ φοβάμαι μην πεθάνω,
ποιό δρόμο να βρω για να `ρθώ.
Τις πόρτες, τώρα, ανοίγεις μ’ αντικλείδια
και σαν τον κλέφτη, χάνεσαι και ζεις,
σκουπίδια, σου φορέσανε στολίδια,
πού δύναμη να βρεις. να τ’ αρνηθείς.
Κι εγώ που καρτερώ, γυρίζω και σε ψάχνω
χαμένη σκιά, λαχταρώ,
κι εγώ που καρτερώ, γκρεμίζω και σε φτιάχνω
και σ’ έχω χωρίς να μπορώ.
Κι εγώ που σ’ αγαπώ, δεν ξέρω τι να κάνω,
τι λόγια να βρω να σου πω,
κι εγώ που σ’ αγαπώ φοβάμαι μην πεθάνω,
ποιό δρόμο να βρω για να `ρθώ.
Παράξενα της μοίρας τα παιχνίδια,
παράξενη του κόσμου η τροχιά.