Γύρω μου απλώνεται μια πάχνη ησυχίας
και τρεμοσβήνουνε οι πόθοι κι οι φωνές
Μα αυτά που θέλησα πιο κοντινά φαντάζουν
ν’ ακροβατούν πάνω απ’ της νύχτας τις πληγές
Βλέμμα που χάνεται σ’ ακίνητα τοπία
κι οι τσέπες μου το καταφύγιο του χεριού
χαμογελάω όταν μ’ αφήνουν να ανασάνω
και κουβεντιάζω με το φως του φεγγαριού
Σε υπόγειες στοές τα όνειρά μας ζούνε
παραμονεύουν τα βραδάκια στις γωνιές
και μια μικρή στιγμή μπροστά μας θα υψωθούνε
πριν δραπετεύσουν μες στου χρόνου τις ρωγμές
Σε περιθώρια που δεν πολυγουστάρω
πάει να με ρίξει αυτή η τρέλα των καιρών
Μα αυτό που μ’ έσωσε και πάλι θα με σπρώξει
να κολυμπήσω στην ακτή των ζωντανών