Αφήνει κάθε εποχή
κάτι στο πέρασμα της
μα τι θ’ αφήσει τούτη δω
ποιο θα ‘ναι τ’ όνομα της.
Άλλα τα χρόνια του χαλκού
κι η εποχή της πέτρας
ζούμε αιώνα πανικού
και ντίτζιταλ κασέτας.
Κύριε πλανητάρχα μου άσε με στη βάρκα μου
κάτω απ’ την πανσέληνο να βγαίνω.
Τα ετούτα μάρκα μου τα ‘φαγα στην τσάρκα μου
τα ‘ριξα στο κύμα και πηγαίνω.
Κύριε πλανητάρχα μου άσε με στη βάρκα μου
κάτω απ’ την πανσέληνο του Μάρτη.
Τα ετούτα μάρκα μου, ο ουρανός και τ’ άστρα μου
και ν’ ακούω του Μπάτη την ενάτη.
Αφήνει κάθε εποχή
κάτι που την ορίζει
μα τούτη δω είναι ταραχή
ρόδο που δε μυρίζει.
Άλλοι πουλάν τον ουρανό
κι άλλοι τον ζωγραφίζουν
μα όταν κοιτάν το δειλινό
πόσες ματιές δακρύζουν.
Κύριε πλανητάρχα μου άσε με στη βάρκα μου
κάτω απ’ την πανσέληνο να βγαίνω.
Τα ετούτα μάρκα μου τα ‘φαγα στην τσάρκα μου
τα ‘ριξα στο κύμα και πηγαίνω.
Κύριε πλανητάρχα μου άσε με στη βάρκα μου
κάτω απ’ την πανσέληνο του Μάρτη.
Τα ετούτα μάρκα μου, ο ουρανός και τ’ άστρα μου
και ν’ ακούω του Μπάτη την ενάτη.