Όταν ήμασταν παιδιά
ζωγραφίζαμε τον κόσμο
ένα σπίτι κι ένα δρόμο
που `βγαζε στην εξοχή
Σ’ εκείνη την αυλή
η ζωή ήταν παιχνίδι
που άφηνε στα γόνατα μας πρασινάδες
και χώμα στις παλάμες
Όταν ήμασταν παιδιά
φυσούσαμε τ’ αστέρια
και σβήναν σαν κεριά
λέγαμε πως κάποια μέρα
θα γίνουμε αστροναύτες
πρίγκιπες ή βασιλιάδες
Τώρα πια
ξυπνάμε σε μια πόλη σκυθρωπή
στο πουθενά
κι έχουμε ένα βασίλειο
από άμμο κι από ήλιο
όλα μάταια, όλα μάταια…
Όταν ήμασταν παιδιά
ζωγραφίζαμε στη θάλασσα καράβια
στον ουρανό πουλιά, χαρταετούς
κι όλους τους ανθρώπους χαμογελαστούς
Τώρα πια
ξυπνάμε σε μια πόλη σκυθρωπή
στο πουθενά
και μέσα απ `τη βαθιά σιωπή
περιμένουμε το τρένο
που σφυρίζει από μακριά
Όταν ήμασταν παιδιά
στεκόμασταν στις μύτες των ποδιών μας
να δούμε απ’ το παράθυρο το χιόνι
ωω ωω ωω!
Dieser text wurde 287 mal gelesen.