Παράξενη ανάμνηση αυτή η γειτονιά
στον ήλιο της ξεχάστηκα
απογεύματα ζεστά
φωνές και γέλια στα μπαλκόνια
Ποιος κόσμος τα όνειρα της να χωρέσει
κι ο χρόνος σαν ποδήλατο περνά
από τα μάτια μου μπροστά
Κι αφήνω τα παράθυρα ανοιχτά
έτσι χορεύουνε στον άνεμο οι κουρτίνες
βιβλία σχολικά που γίνανε σαΐτες
πετάνε τα παιδιά
Αυτή είναι η ζωή
φεύγει όπως εκείνο
το κορίτσι ένα πρωί
με τα πάνινα παπούτσια
τα παράξενα της ρούχα
χάνεται για πάντα στη στροφή
Αυτή είναι η ζωή
το τίποτα και το άπειρο μαζί
περνάνε από τα μάτια μου μπροστά
αφήνω τα παράθυρα ανοιχτά
Dieser text wurde 297 mal gelesen.