Έλα από `δω, να δεις από ψηλά την πολιτεία
εν συντομία, κάθε κομμάτι της κρύβει και μια ιστορία,
δε είν’ ταινία, καλός ήρθες στην πραγματικότητα,
αφού φέρεσαι με αμηχανία. Αν δεν έχεις μία
μπήκες στο κύκλωμα που λέγετ’ ανεργία,
θύμα της εποχής, της ενοχής,
βρώμικη ουσία που με πίνει,
συνήθεια μου `χει γίνει πια και η ηρωίνη,
όταν δεν έχω τόποτ’ άλλο για ν’ ασχοληθώ,
την ακολουθώ, τι να φοβηθώ;
Θέλει να `χεις αυτό που λένε πειθώ
για να ξεφύγεις απ’ το βυθό
κι αν έχω κάποιες αμαρτίες θα βγω στη βροχή για να ξεπλυθώ.
Μέρα νύχτα μ’ `ένα γαμημένο κόμπο στο λαιμό,
θύμισε μου να πω,
μιλώντας πάντα σε προσωπικό επίπεδο,
όλα ξεκινάν απ’ το οικονομικό
μέσ’ στον πανικό που ζω και κατοικώ.
Στο ασταμάτητο καθημερινό μου κυνηγητό
γη πατώ, ό,τι είν’ αδύνατο, γίνεται τροφή για τον δυνατό
κι είναι ασήμαντο μα και δύσκολο
να δεις τα πάντα μ’ ένα απλό περίπατο.
Βρήκα τι λόγο που βιάστηκα τόσο να φύγω,
τοπία που μ’ ένα μπουκάλι πνίγω,
τα πιο ωραία κρατάνε για λίγο.
σε τοίχο αποτυπωμένος, χωμένος
για τα καλά..
Γύρο τριγύρω μου παίζουν πολλά,
που και πουθενά,
βλέπω τα πλάνα με φόντο το μίσος.
Άσπρο, μαύρο, ουρανός γκρίζος,
στο ίδιο ύψος τότε και τώρα.
Παλιά κακιά συνήθεια ακόμα σκοτώνω την ώρα