Ταξιδεύοντας απ’ το ναδίρ στο ζενίθ, εικονικά σφάλματα
παιχνίδια ενός μυαλού που πάει στην τρέλα κάνοντας άλματα
κάποιοι ξέμειναν, κάποιοι ξεχασμένοι στον κόσμο των ζωντανών
καταδικασμένοι τυχοδιώκτες φόβων πίσω από τραγούδια αλκοολικών κρυμμένοι
Υπάρχουν κόσμοι ζωντανοί και κόσμοι πεθαμένοι,
πέρα απ’ τις πέντε μου αισθήσεις όλη η ψυχραιμία μου μοιάζει ξένη
Μην πατήσεις στον κόσμο των ξένων, μην πατήσεις
Κάτι κυλάει μεσ’ τις σκιές της νύχτας αναζητώντας μύθους κι απαντήσεις
κατοικώντας σε κλειστοφοβικές κι εσωστρεφείς συνειδήσεις
Υπάρχουν κάποιοι που μας κοιτάνε πίσω από δέντρων χαραμάδες
πρόσωπα απ’ το παρελθόν μα τώρα ψυχικοί φυγάδες κόσμων
ζώντας ανάμεσα μας τα μάτια μας διαπερνούν απαρατήρητα,
μόνο και μόνον για το παρών στοιχειώνοντας κάθε πολίτη
ο κόσμος τρέχει συνεχώς μπροστά μ’ αυτοί μένουν ακίνητοι χρόνια σαν αγάλματα
αναζητώντας καταφύγιο μοναξιάς σ’ ερειπωμένα κτήρια κι άστεγα χαλάσματα
από μικρός είχα πιστέψει στα φαντάσματα
είναι χλωμοί και σιωπηλοί επισκέπτες
εισβάλλοντας τρέφονται τα όνειρά μας εφιάλτες παρτίδες μ’ αθάνατους παίχτες.
Ακολουθώντας σ’ ένα υπόγειο με μαρμάρινα σκαλοπάτια
ένα δάχτυλο αχνογραφεί στη σκόνη που `χει πνίξει τα πλήκτρα με σκοτεινά κομμάτια
Περιμένω μέσα στ’ αχανές Έρεβος να πνιγώ, φώτα χλωμά πάνω από ξύλινες κορνίζες
αραχνόκοσμος σε μέγεθος φωλιάς, υπερτροφικής παμφάγας κάμπιας κουκούλι
κατασκευασμένο από δέρμα και μυς, σαν ανθρώπινο σκιάχτρο
ένα παιδί που βίωσε πέντε ολόκληρα λεπτά την νεκροφάνεια κείτεται στην ξεκοιλιασμένη πολυθρόνα
τα μάτια των νεκρών είναι γεμάτα χειμώνα γι’ αυτό μας φαίνονται λευκά.