Χόρεψες ρυθμούς που πληγώναν τα βήματά σου
Αλλά ποιος θαρρείς χαϊδεύει τα πόδια τα δικά σου
Ποιος Θεός δικός μας σού `δωσε το χάδι του
Κι έχει αλλοφρονήσει η θερμή σου η φύση
Δεν είναι ρυθμός να τον μετρήσω
Ούτε λόγος να λιποθυμήσω
Τ’ άστρο μου ως εδώ ήταν κρότος κι αναμπουμπούλα
Αλά εσύ αθόρυβα ερχόσουν με την αυγούλα
Ποιον αμείβεις τώρα με χρυσά χαμόγελα
Παίζεις τα βραχιόλια και βροντούν πιστόλια
Το παιδί φρικιό στον ρυθμό σου αποκτάει σπίτι
Ποιες φωτιές τραβούν οι παλμοί σου και ποιο μαγνήτη
Και της πολιτείας όλα τα αδέσποτα
Μπαίνουν μαγεμένα κάτω από σένα