Πάντοτε έλεγα πως παρασύρεσαι, πάντα φοβόμουν την κατάληξη που θα χεις.
Έκανες πράγματα έτσι να φθείρεσαι και έβρισκες τρόπους για να νιώθεις πως υπάρχεις.
Έτσι με πρόσβαλες και το ανεχόμουνα, μα δικαιολόγησα τον τρόπο το δικό σου.
Βλέπεις σε πόνεσα, βλέπεις σ’αγάπησα και έτσι μ’αφήνεις για να βρεις τον εαυτό σου..
Μα έχω δικαίωμα να ξέρω που θα πάς, που θα βρεθείς όταν βοήθεια θα ζητήσεις.
ετσι που τρέχεις σαν τον ερωτευτείς μπορεί να πέσεις απο λάθος να χτυπήσεις
εχω δικαίωμα να ξέρω που θα πάς, που θα σε βρω όταν εσυ θα υποφέρεις
ετσι που τρέχεις σαν τον ερωτευτεις αν κάνεις λάθος να θυμάσαι πως με ξέρεις.
Τώρα το σκέφτομαι, μόνος μου έπαιξα, είχα μια στάση που θυμίζει αδιαφορία.
Που πας δε ρώταγα, σ’εμπιστευόμουνα και έτσι σε έχασα στη πρώτη ευκαιρία.