Αρνάκι άσπρο και παχύ
της μάνας σου καμάρι.
Σε ταΐζουνε χορτάρι
σε κουρεύουνε με χάρη
για ν’ αρέσεις στο κρυάρι.
Είμαι εγώ ο μαύρος ο λύκος ο κακός
που ζω στα δάση μοναχός.
Ποτέ δεν είχα φίλους,
αφεντικά και σκύλους
Μονάχα το φεγγάρι μου
που ξαγρυπνάει για χάρη μου.
Αρνάκι άσπρο, από νωρίς
σου κάνουνε σημάδι
που αν μακρύνεις στο λιβάδι
να σε βρούνε ως το βράδυ
να σε φέρουν στο κοπάδι.
Είμαι εγώ ο μαύρος ο λύκος ο κακός
που ζω στα δάση μοναχός.
Ποτέ δεν είχα φίλους,
αφεντικά και σκύλους
Μονάχα το φεγγάρι μου
που ξαγρυπνάει για χάρη μου.
Αρνάκι άσπρο, μιαν αυγή,
αυτοί που σε φροντίζουν
τα μαχαίρια θ’ ακονίζουν
κυνηγούν, σε φοβερίζουν
πως οι λύκοι τριγυρίζουν.