Σ’ ακούω που μιλάς και που γελάς
και πόσο άνετος αλήθεια μοιάζεις.
Σε βλέπω προσπερνάς
και δήθεν αδιάφορα κοιτάζεις.
Το παίζεις διανόηση κι «ελίτ»
ή προλετάριος και κουρασμένο νιάτο.
Παπαγαλίζεις κούφια λόγια μια ζωή
και τη κουλτούρα σου στη φέρνουνε στο πιάτο.
Γι’ αυτό τίποτα δεν περιμένω
να μου δώσεις, μα μονάχα σπέρνω,
βελόνες μεσ’ στον ύπνο το βαθύ, τον εφησυχασμένο.
Κάποια κρίση που θα `ρθεί
θα ταράξει του μυαλού σου τη σιωπή
κι αν δεν έχεις βέβαια τέλεια κουφαθεί
ίσως ξυπνήσεις και ρωτήσεις το γιατί.
Μέσα σε τίτλους και ταμπέλεςκολυμπάς
και μ’ επιμέλεια τη μιζέρια σου σκεπάζεις.
Τυφλά τους αρχηγούς σου ακολουθάς
κι όταν μιλάω με επίδειξη χλευάζεις.
Το ξέρω αυτά τα λόγια ηχούν μακριά,
ειν’ ένας ψίθυρος σε τσιμεντένια αυτιά,
τώρα που η νάρκωση επέδρασε βαθειά
κι η επανάσταση... χορεύει τσιφτετέλια.