Φεύγω απ’ το σπίτι 8 ½
βάζω ραδιόφωνο
κλικ σταθερά
μια φορά ειχαμ’ όλοι φτερά
σοβαρά θα πάρω στις 2 ½
τα παιδιά στο σχολείο
κι εμείς εργαλείο
παλιάς εκδρομής
αναμνήσεις, αισθήσεις
καινούργιες πληγές
κινήσεις αργές
Δίνω ψιλά στο παράθυρο
κάτι μάτια που ‘χει αυτό το παιδάκι
σκηνή Αλβανοί, Πολωνοί
κι ένας φίλος μας γκέι
σκοτωμένο σκυλί
«κραγμένη» γράψανε
«οκέι, οκέι, οκέι»
τον σφάξανε
μάτια δεν κλάψανε
Στην κηδεία – εννιά αδέρφια
δε θέλει πολύ
Σιγά τα κέφια
σιγά το φιλί
σαράντα δίχτυα
της νύχτας νύχια
σαν τσιφτετέλι
δε θέλει θέλει
δε θέλει θέλει
δε θέλει πολύ
Βαράτε ντέφια
βαράτε παιδιά
να βλέπω κέφια
ν’ ανάψει η βραδιά
κουκλάρα πρώτη
σε μάγκα πότη
ποτέ δεν πουλάνε φιλί
Φεύγει ο κόσμος, εργάζεται
στα παρμπρίζ βιαστικά
«σ’ αγαπώ» μυστικά
η μαμά στο γιατρό σε χρειάζεται
που θα είσαι γραφείο
θα στείλω με φαξ, τις ευχές
μοναχές μου ψυχές
ποιος σας νοιάζεται
σου ‘χω δυο σάντουιτς
στο πρώτο συρτάρι
φανάρι
Δίνω ψιλά στο παράθυρο
μωράκι καημένο
μυαλό πειραγμένο
θα σου δώσω να φας
την τροφή του θεού
μπισκότα με μέλι
σε σχήμα καρδιά
οι νεκροί μας οι φίλοι σωπάσανε
παιδί μου ανάσανε
Γαλαρία
κανένα ταίρι
δεν θέλει πολύ
λιγάκι χέρι
λιγάκι φιλί
σαράντα δίχτυα
της μέρας νύχια
σαν τσιφτετέλι
δεν θέλει θέλει
δεν θέλει πολύ
Βαράτε ντέφια
βαράτε παιδιά
να βλέπω κέφια
να ανάψει η βραδιά
κι αυτό τ’ αστέρι
μπορεί να μας φέρει
μια μέρα να δούμε στεριά
μαζί ξανά
μαζί ξανά