Μια σκιά
σου θάμπωσε το πρόσωπο, αλλού κοιτάς
στα μάτια σου το χρώμα του πικρού
στα χείλη τη σκουριά κρατάς
και δε μιλάς, και δε μιλάς
Πώς μπορώ
το γέλιο σου που το ‘σβησα με μια γραμμή
να κλέψω όλα τ άστρα του ουρανού
και να το φτιάξω απ την αρχή
πριν φύγει η νύχτα αυτή
Στάξε την πίκρα σου μες το ποτήρι
μετανιωμένος σαν φαρμάκι να την πιω
και να σκοτώσω αυτό το άγριο φίδι
που λένε εγωισμό
Στάξε την πικρά σου μες το ποτήρι
μετανιωμένος σαν φαρμάκι να την πιω
και μη γκρεμίζεις το στερνό γεφύρι
ανάμεσα στους δυο
Μια φωνή
και η χαρά σου ράγισε σαν το γυαλί
που χάραξε τη μοίρα της καρδιάς,
και δάκρυ τώρα αιμορραγεί ζεστή πληγή
βαθιά πληγή
Πως μπορώ στον κόσμο σου που κλείδωσες
να βρω κλειδί και κει να επιστρέψω
σαν φονιάς, το σφάλμα μου να δικαστεί
συγγνώμη και ντροπή
Στάξε την πίκρα σου μες το ποτήρι
μετανιωμένος σαν φαρμάκι να την πιω
και να σκοτώσω αυτό το άγριο φίδι
που λένε εγωισμό
Στάξε την πικρά σου μες το ποτήρι
μετανιωμένος σαν φαρμάκι να την πιω
και μη γκρεμίζεις το στερνό γεφύρι
ανάμεσα στους δυο
Dieser text wurde 360 mal gelesen.