Όταν ο ήλιος ξεψυχάει
και ο εσπερινός χτυπάει
τι είναι εκείνο που με τρώει λίγο λίγο
κι όλο σκέφτομαι κι όλο σκέφτομαι
κι όλο θέλω να φύγω
Δειλινά σαν τα μαχαίρια
δειλινά που σε πεθαίνουν
μοναχά τα δυο σου χέρια
μ’ ανασταίνουν
Δειλινά σαν τα μαχαίρια
δειλινά που σε πεθαίνουν
μοναχά τα δυο σου χέρια
μ’ ανασταίνουν
Όταν ο ήλιος χαμηλώνει
και η σκιά μου μεγαλώνει
τι είν’ εκείνο που με σβήνει λίγο λίγο
κι όλο σκέφτομαι, κι όλο σκέφτομαι
κι όλο θέλω να φύγω
Δειλινά σαν τα μαχαίρια
δειλινά που σε πεθαίνουν
μοναχά τα δυο σου χέρια
μ’ ανασταίνουν
Δειλινά σαν τα μαχαίρια
δειλινά που σε πεθαίνουν
μοναχά τα δυο σου χέρια
μ’ ανασταίνουν