Τρέχεις πάνω στο χαλί
τρέμεις σαν μικρό πουλί
ούτε γλύκα, ούτε καημός
στον καθρέφτη σου σκυφτός
τεντωμένο το σκοινί
το στήθος μάνα μου πονεί
πίσω, πίσω μην κοιτάς
σημασία έχει ν’ αγαπάς...
Ν’ αγαπήσω θέλω, ν’ αρπαχτώ
μες στ’ αυτί μου μουρμουρώ
μουρμουρίζω ψεύδομαι
ότι θυμάμαι χαίρομαι
έλα λοιπόν και κάτι θα βγει
είν’ η φωνoύλα μου που αντηχεί
σε σκονισμένα, κίτρινα μονοπάτια
ούτε λιμνούλες μα ούτε και παλάτια...
Μπήκε Σεπτέμβρης, όπου να ‘ναι θα βγει
κι η πόλη πάλι στα στολίδια της πλέει
μπροστά στον πύργο τεντωμένο σχοινί
μια μηχανή ακροβατεί
ακροβατώ κι εγώ μαζί της
κι είμαι ακροβάτης στο κρεβάτι και θύτης
θύμα μου είν’ μια πονηρή αλήθεια
βαθιά κρυμμένη όπως στα παραμύθια
που ακροβατεί κάτω από τα φεγγάρια
κι η θάλασσα δεν είν’ νερό είναι λάδια
τον Αύγουστο σκάει δυο φορές η σελήνη
τι θαυμαστό συμβάν κανείς δε θα μείνει...
Κανείς, μανούλα μου γλυκιά
αν και στο τέλος η παράσταση αρχίζει
κλείσε τα μάτια πάρε ανάσα βαθιά
μες’ στο τρελό το δειλινό το δειλινό που γυαλίζει...
Με νέα στολή λοιπόν αντί για ρομφαία
μέσα στον άνεμο σαν τον Περσέα
μια κιβωτός μ’ αναμμένα φανάρια
κι εγώ απ’ την άσφαλτο μαζεύω πετράδια