Σίγησες άπιαστη βροχή
και πια δε με κοιμίζεις,
το σώμα γέμισε ρωγμές
μα εσύ δεν το ποτίζεις.
Μήνα το δρόμο έχασες,
μήνα και το σοκάκι
και σ’ άλλης ρούγας έκαμες
φίλο παραθυράκι.
Το σύννεφο σε πλάνεψε
σ’ ατέλειωτα ταξίδια
κι άφησες λίμνες και ψυχές
και τοξωτά γιοφύρια.
Ο ήλιος σε ξελόγιασε
στα χρυσαφί ντυμένος
κι άφησες το βασίλειο
και τους ερωτευμένους.
Γύρνα ξανά σαν δάκρυ μου
στο τζάμι να κυλήσεις,
το σώμα σου στο σώμα μου
τη μυρωδιά ν’ αφήσεις.
Dieser text wurde 160 mal gelesen.