Καράβι θαλασσόδαρτο που κουβαλάει φορτηγά
μάς έφερε το μήνυμα για ελπίδα και χαρά
τη μπουκαπόρτα του ανοίγει σε λιμάνι Αττικό
την άγκυρά του ρίχνει και ξορκίζει το κακό
ξεχύνονται οι εξόριστοι στων συγγενών τις αγκαλιές
γαρύφαλα στο στόμα κόκκινα σαν τις ματιές
ανθρώπου έργα είν’ η εξορία και η φυλακή
μα θείο έργο η ελευθερία η ακριβή.
Κι ο κυρ Διονύσης στα βράχια πιο κει
με μια παλιά κιθάρα
αποτυπώνει αυτή τη στιγμή
με δυο ακόρντα βραχνά.
Και με αμόλευτη, γνήσια φωνή
σαν του Αγίου κάρα
ύμνο σκαρώνει τη μια στη ζωή
την άλλη για τη φωτιά.
Απ’ τη μεριά της εξορίας θαλασσόδαρτο σκαρί
μάς έφερε το μήνυμα πως σβήσαν οι καημοί
κι η γη της Αττικής ανοίγει μια μεγάλη αγκαλιά
για κείνους που τη νιότη τους περάσαν στα κελλιά
κι αυτοί που από τον τρόμο έχουν φαγωμένα σωθικά
θα βρουν ξανά χαρά στα πράγματα τα πιο απλά
και θα διαβάσουνε ξανά κάτω απ’ το φως της χαραυγής
σελίδες ευτυχίας στο βιβλίο της ζωής.
Και μία κάμερα λίγο πιο κει
ενός τεχνίτη άξιου
φροντίζει τούτ’ η μεγάλη στιγμή
ποτέ της να μη χαθεί.
Τι κι αν το "Σκίρων" ξεψύχησε πια
σε αγκαλιά καρνάγιου
μένει στο τώρα, στο πριν, στο μετά
αθάνατο σαν ψυχή.