Δεν φοβάμαι,
δεν θα κυλήσω στο ποτό
και θα γλιτώσω από το
σωφρονιστήριο
μα θα αντέξω των ανθρώπων τα μπερδέματα
που στέλνουν δέματα
κι ανοίγοντας τα
βρίσκω στα τάστα
το δηλητήριο
και μελωδίες τους χαρίζω.
Κι όλες τις φανφάρες και τις φιλοσοφίες θα τις πάρω επ' ώμου
και θα τις πετάξω απ' το γκρεμό, να ξαναβρώ τον χαμένο εαυτό μου
κι ειν' όλα τα χρόνια που για κάθε τι που ήθελα συνέχεια ντρεπόμουν
μια άχαρη δουλίτσα, όμως σήμερα, επιτέλους θα χαρώ το ρεπό μου.
Κρίμα ντρεπόμουν, τζάμπα λυπόμουν, δεν φοβάμαι.
Δεν φοβάμαι,
δεν θα γεράσω ξαφνικά,
θα πω «ο τολμών πάντα νικά
τον δυνατότερο»
μα θα αντέξω των εχθρών μου τα γεράματα,
γεμάτα ράμματα
που σπάζοντας τα
ψάχνω για άστρα
ή κάτι ανώτερο,
μα δεν το βρίσκω και σφυρίζω.