Δε θα σε βάλω εγώ ποτέ να μαγειρέψεις
θα `μαι κοντά σου μοναχά σαν με γυρέψεις
Μετά θα φεύγω πάλι να μ’ επιθυμείς
Δε θα κρατήσω μαύρη τσάντα στο γραφείο
ένα φτερό γυπαετού θα έχω λοφίο
στη λεγεώνα της πιο ένδοξης τιμής
Άρτεμις θεά των κοριτσιών
φόβιζε με μ’ ασημένιο τόξο
απ’ τις ψευτονίκες των ανδρών
και από τη θλίψη που `χουν να `μαι απ έξω
Δε σ’ έχω δίπλα για να έχω να ζηλεύω
Πέτα τα πέπλα σου στα δάση που χορεύω
να σε λατρέψω όλη νύχτα σαν φρουρός
Με τις δερμάτινες τις βρώμικες μου μπότες
έσπασα μέσα μου και είδωλα και πόρτες
να σ’ αγκαλιάσω σαν το χώμα καθαρός