Tek Kalınca:
Takip ederdim fakat dünyam da kayıptım
Ufak bir oda içinde günleri sayardım
Geçmeyeceğini bildiğim olaylar yaşardım
Selam sabah kesilir di menfaate alışmadım
Gülümsemeler sadece satırda vesaire
Noktaları siz koyun, benden son cümle
Her insan tek kalabilir, bu koca şehirde
Yaşamak gerekir bu bizi büyütecekse
Suskun bir tavrım, kendim de kaldım
İnancım da vardı ve herkese kandım
Olanları görür ve bunlara inanmazdım
Gördüğüm en karanlık yer yine etrafım
Sustum ve bekledim yine yoktu kimse
Can sıkılırdı ama gelmezdi hiç kimse
Tribale bağlanırdı gördüğüm her kimse
Bende bazen ilgi bekledim, her neyse!
Melodilerle daha rahat uyurdum sanki geceleri
Bana en güzel rüyaları gösterirdi sanki
Karanlıkta hayal kurardım isterdim sessizliği
Huzura kavuşurdu içim sanki biri varmış gibi.
Küçük bir bebek gibi beklerdim şefkati
Karanlıktan korkmam, bunu yalnızlık öğretti
Masumluk ifademdi ellerimde elsizdi
Büyüdüm diye övünürdüm büyüyen bünyemdi.
Gitmesini istemezdim son kalan siluetti
Tek hatırlamak istediğim gülümseyen ifademdi
Yaşamdaki hedefler mütevazı beklediğimdi
Herkes hayal kurarken benimkisi gerçekti.
Lakin olmadı ve tabirince soldu güller
Dostlarımla tattığım bizde aynı gerçekler
Bize yaşamda sundukları sadece düşler
Bende kalan tek doğru kafamdaki hedefler.