Μέσα στο έρημο σπίτι το ταβάνι κοιτώ
και κοιτάζοντας φτιάχνω κύκλους από καπνό
κι όπως πηγαίνουν ψηλά
γίνονται ανάσα ξανά
κλαίνε οι τέσσερις τοίχοι κλαίω μαζί τους κι εγώ
το δωμάτιο με πνίγει μα σε ποιον να το πω
κι ως το ταβάνι είναι πια γεμάτο από μοναξιά
όσο μόνος νιώθεις τόσο μόνη νιώθω κι εγώ
σε χρειάζομαι σε χρειάζομαι
κάπως έτσι το φαντάζομαι θα `ναι για μας
η μελωδία της μοναξιάς
μες στο αμάξι μου κλεισμένη ώρες τώρα οδηγώ
στο λαβύρινθο της πόλης σαν χαμένη γυρνώ
μα δεν υπάρχει ψυχή
η πόλη αυτή είναι νεκρή
άνοιξε το ράδιο σου παίζει απόψε για μας
η μελωδία της μοναξιάς