Τον ποιητή που θα ’γραφε το έπος της γενιάς μου
Τον βρήκαν ξημερώματα σε μια στροφή του δρόμου
Τα μάτια κατακίτρινα κι οι φλέβες του όλο τρύπες
Βρυσούλες και ξεχύνονται του κόσμου όλες οι λύπες
Γυμνή σε μια διαφήμιση στης πόλης τις βιτρίνες
Η μούσα του η ελεύθερη μαράζωνε από ανία
Τη βρήκανε ανάσκελα μπροστά από την οθόνη
Φυτέψαν και μια κάμερα ποτέ δε θα `ναι μόνη
Ποιου πολέμου, ξεχνώ, είμαστε όλοι παιδιά
με γερά υλικά κι αλυσίδες στα πόδια
μην το πεις στη μαμά πως τα βράδια μεθάς
βλαστημάς που χτυπάν τόσο αργά τα ρολόγια
Στο θαύμα και στον έρωτα σε μάθαν να πιστεύεις
γι’ αυτό περήφανα σιωπάς ενώ σε σημαδεύουν
Η μάχη συνεχίζεται στου κόσμου τα υπόγεια
Έρχονται στις οθόνες μας καινούρια επεισόδια