Ποτέ κανείς δεν ξέρει
τι θα γίνει στη ζωή αύριο πάλι,
ποιος ξέρει αύριο αν θα μπορούμε
ν’ αγαπηθούμε εκεί εκεί στ’ ακρογιάλι
στον ήλιο το χρυσό.
Ποιος ξέρει, τι Ρώσοι μου λες κι Αμερικάνοι,
τι κλαις λοιπόν, η δύναμή τους τι να σου κάνει;
Είναι ο έρωτας φωτιά, φίλα με πάλι χάιδεψέ με ξανά,
μη φοβάσαι για το γιο μας θα τον μεγαλώσουμε οι δυο μας
κι όχι αυτοί.
Τα πουλιά με μια ματιά θα τα φτάνει
και θα τρέμει όλη η γης σαν θα περπατά το δικό μας παιδί.
Κι αν θα φτιάξουμε μια κόρη
σαν αστροφεγγιά ωραία ή σαν εσένα
θα την βαφτίσουμε στον ποταμό "Μελλούσα",
τ’ όνομά της θα σημαίνει μέλλον και ζωή καινούργια.
Φίλα με πάλι, ο χρόνος δε μας φτάνει
για να `ρθει η Μελλούσσα.
Αυτός ο κόσμος είναι γυάλινος φως μου
μέσα στο σύμπαν με μια τρίχα κρατιέται
μέσα απ’ το στόμα σου τον ήλιο πάλι δος μου,
δεν πεθαίνει αυτός που αγαπιέται.
Ξανά, φίλα με πάλι ξανά
και πάλι και πάλι ξανά
στα σύννεφα πάμε ψηλά
η ζωή μας δεν τελειώνει στο τώρα
μη φοβάσαι δε μας πιάνει η μπόρα
κοίτα το μέλλον που μας βρίσκει μαζί
κι η αγάπη μας για πάντα θα ζει.
Ποια Ρωσία και πια Αμερική
η ζωή είναι για μας Κυριακή,
θέλω να `χεις ψηλά το κεφάλι
μη σε νοιάζει πού το παν οι μεγάλοι,
έλα εδώ λοιπόν, έλα πάλι, αγάπη, αγάπη.