Έχω έναν τίγρη μέσα στην καρδιά μου
κι είναι ανήσυχα τα όνειρά μου.
Σαν θα σαλτάρει, να η χαρά μου,
θα τσακιστεί η πένθιμη φυλακή.
Είναι έξω απ’ τα νερά μου
και σπαρταράω στα παραμιλητά μου.
Μετέωρη μένει η καρδιά μου,
μηχανισμοί απρόσωποι σε παραλλαγή.
Όπου κι αν ρίξω τη ματιά μου,
απαγορεύσεις τάχα για το καλό μου.
Τα περιπολικά της απάτης με κυνηγούν,
δε μ’ αφήνουν σε χλωρό κλαρί.
Έχω έναν τίγρη μέσα στην καρδιά μου
που τα παιχνίδια τα μισεί
και δεν μπαίνει
σε καμιά μηχανή.
Έχω έναν τίγρη μες στην καρδιά μου
που του λέω όλα τα μυστικά μου,
του καταθέτω την απελπισιά μου,
αχ, έχω έναν τίγρη αεροπειταρή.
Καημοί και παράπονα τέρμα,
τέρμα τ’ αυθόρμητο, τέρμα το ποίημα,
οι λαχτάρες βαθιά στο μνήμα,
να το προϊόν της τωρινής.
Τέρατα μου ορμούν σε κάθε βήμα,
με οπλίζουν με λόγια, μου δίνουν νήμα.
Και πώς με κάνουν δικό τους κτήμα.
Η σιωπή μου πότε θα αποκρυπτογραφηθει.
Έχω έναν τίγρη μέσα στην καρδιά μου
που τα παιχνίδια τα μισεί
και δεν μπαίνει
σε καμιά μηχανή.