Κι όταν την πόρτα κλείσω
μη μ' αναζητάς
παράλληλες γραμμές
ήταν οι δρόμοι μας.
Στης γης το βάθος,
τι ντροπή, μόνο σμίξαμε
και αγκαλιάς σκοτάδια
μας φωτίζανε.
Αναχωρώ, που λες,
τώρα αναχωρώ,
δεύτερος ήμουνα
δίπλα σου εγώ.
Κι όταν την πόρτα κλείσω
δάκρυ σου μη δω,
ήρθα, σου έδωσα
και αναχωρώ.