Κι ανοίγει με γλυκιά στοργή την τρυφερή τζη αγκάλη
και με λαχτάρα δυνατή και πεθυμιά μεγάλη,
δίδει κι εκείνη στον γκρεμό, τη ζήση τερματίζει,
κρίμα να σμίγει ο θάνατος ό,τι η ζωή χωρίζει.
Κι ως έπεσε το σώμα τζη, νεκρό και ματωμένο,
με τ’ άλλο σώμα, το νεκρό, βρέθηκε αγκαλιασμένο.
Κι ήτον τα χέρια του ενούς με τ’ αλλονού πιασμένα,
σαν όντεν ήσαν ζωντανοί και στο σεργιάνι εβγαίνα.