Να 'χε μπορώ την σκέψη μου να τηνε φυλακίσω
για να με 'φησει ελεύθερο απόψε να γλεντίσω.
Κάθε χειμώνα τα πουλιά μισένε σ’ άλλο τόπο
μα δεν ξεχνούνε τη φωλιά που χτίσανε με κόπο.
Έλαμψε η καβαλλαριά κι εγινε η νύχτα μέρα
με το δικό σου ερχομό ακριβοθυγατέρα.
Ότι σκεπάζει ο ουρανός κι όπου ο ήλιος λιάζει
έψαξα μα δεν έβρηκα γυναίκα να σου μοιάζει.
Είσαι κορφή Καβαλλαριά απάτητο λημέρι
έκεια φωλιάζουν οι αετοί χειμώνα καλοκαίρι.