Ο θετός πατέρας μου ήτανε γιατρός,
η μητέρα μου δίδασκε χορό,
περιβάλλον καθαρό και μεσοαστικό.
Στα παραμύθια έβρισκα τον κόσμο που λαχταρώ,
παρέα με νεράιδες και δράκους στον ουρανό.
Μέσα εκεί χανόμουνα και φοβόμουνα να βγω.
Τα βράδια σαν έκλεινα τα μάτια
θωρούσα ταξίδια και παλάτια.
Ιδέες, όνειρα κι αξίες,
αγώνες για νέες πολιτείες.
Οι συγγενείς ρωτούσανε `'Τι έχει το παιδί;
Γιατί στέκει αμίλητο; Γιατί να σκέφτεται πολύ; `'
και η δασκάλα φώναζε `'Μάθε αριθμητική ! `'
Μες στο λευκό δωμάτιο η ετυμηγορία,
η ταμπέλα έγραφε `’ καταθλιπτική μανία `'.
Στο γυάλινό τους θέατρο κοιμόταν η αλήθεια.
Τα βράδια σαν έκλεινα τα μάτια
θωρούσα ταξίδια και παλάτια.
Ιδέες, όνειρα κι αξίες,
αγώνες για νέες πολιτείες.
Τώρα πια παντρεύτικα κι έγινα γιατρός.
Έχω μια κόρη που μαθαίνει χορό,
όμως πια τα βράδια δεν μπορώ να κοιμηθώ.