Η νύχτα απλώνει δίχτυα
στο μαύρο τ’ ουρανού
και της καρδιάς τα μύχια
στο έρεβος βουτούν.
Κοιτάζω το φεγγάρι,
κοιτάζω την ψυχή,
αυτό δεν κάνει χάρη,
στ’ αγκίστρι του αυτή.
Ταξίδι στο ταξίδι
γυρεύεις να με βρεις,
ζωή μ’ έχασες ήδη,
δε θέλεις να με δεις.
Ύφασμα βάζω μαύρο
μανδύα του κορμιού,
να μου φωτίζει άστρο
κομμάτι του μυαλού.
Αλλάζω τώρα ρότα,
καλπάζω στη φυγή,
εδώ δε ζω, σου το `πα
μην ξύνεις την πληγή.