Ένα φανάρι που στο κόκκινο γυρίζει
και μια πυξίδα που μου δείχνει το νοτιά
τα ‘χει χαμένα ο νους μου όταν σ’ αντικρίζει
κι απ’ τη χαρά του κάνει όνειρα τρελά.
Πήρες πολλά τραγούδια για να φύγεις
στη μοναξιά μου να μην έχω τι να πω,
μα εγώ σου έγραψα τραγούδια για να μείνεις
αν αγαπάω και το θάνατο νικώ.
Σαν άδειο τραίνο σε περιμένω
πάνω στις ράγες να ραγίσουμε απ’ αγάπη
και να σου δείξω, να σ’ αποδείξω
ότι κι ο έρωτας γεννιέται από τη στάχτη.
Σαν άδειο τραίνο σε περιμένω
σ’ ένα σταθμό που σταμάτησε η ζωή μου
και να σου δείξω, να σ’ αποδείξω
ότι για σένα χαλαλίζω τη ψυχή μου.
Ένα ρολόι στο μηδέν σταματημένο
ένα λιμάνι που δεν άραξε κανείς
σου το ‘χα πει στον ποταμό των πεπρωμένων
απ’ το νερό της λησμονιάς μου να μην πιεις.
Ήπια πολλά φεγγάρια να μεθύσω
με κυνηγήσανε ανθρώποι και θεοί
μα εγώ δεν είχα άλλο τρόπο να σου δείξω
πως έχω μέσα μου αγάπη περισσή.
Σαν άδειο τραίνο σε περιμένω
πάνω στις ράγες να ραγίσουμε απ’ αγάπη
και να σου δείξω, να σ’ αποδείξω
ότι κι ο έρωτας γεννιέται από τη στάχτη.
Σαν άδειο τραίνο σε περιμένω
σ’ ένα σταθμό που σταμάτησε η ζωή μου
και να σου δείξω, να σ’ αποδείξω
ότι για σένα χαλαλίζω τη ψυχή μου.