Περνώ απ’ τη γειτονιά σου
σχεδόν κάθε βραδιά
και στα παράθυρα σου
ρίχνω λοξή ματιά.
Σε βλέπω στον καθρέφτη
ν’ αρωματίζεσαι
να βάζεις το κραγιόν σου
και να στολίζεσαι.
Που πας και ξενυχτάς, που πας και ξενυχτάς
σε ποια αγκαλιά κοιμάσαι κι εμένα με ξεχνάς.
Που πας και ξενυχτάς, που πας και ξενυχτάς
η ζήλια με σκοτώνει που άλλονε φιλάς.
Την πόρτα σου θα σπάσω
στο σπίτι σου να μπω,
να ‘ρθω να σ’ αγκαλιάσω
αμάν, μα το θεό.
Κι η ζήλια σαν το φίδι
μου τρώει την καρδιά,
να σ’ αγκαλιάζει άλλος
δεν το αντέχω πια.
Που πας και ξενυχτάς, που πας και ξενυχτάς
σε ποια αγκαλιά κοιμάσαι κι εμένα με ξεχνάς.
Που πας και ξενυχτάς, που πας και ξενυχτάς
η ζήλια με σκοτώνει που άλλονε φιλάς.